Тадвин ишлари Амавий давлати халифаларидан Умар ибн Абдулазиз билан бошланди. Исломий ҳаётни мукаммал даражада яшаган ва Расулуллоҳ с.а.в.нинг суннатларига қаттиқ боғланганлиги билан машҳур бўлган Умар ибн Абдулазиз раҳимаҳуллоҳ суннатни яшаган саҳобаларнинг, улардан сўнг буюк олимларнинг турли сабаблар билан бирма-бир ҳаётдан ўтаётганларини кўриб ҳадисларнинг унутилиб ва йўқолиб кетишидан хавфга тушади. Бунинг олдини олиш учун ҳар томондан олимларни ҳадисларнинг ёзилиши ишига ташвиқ қилишни ўйлай бошлади. Ша мақсадда халифа унвони билан волийларга ҳадисларнинг ёзилиши борасидаги фармонларини юбора бошлади.
Умар ибн Абдулазизнинг юборган мазкур матнларидан бирининг матни Бухорийда мавжуд. Ушбу матн Мадина волийси Абу Бакр ибн Ҳазмга юборилган мактубдир:
“Расулуллоҳ с.а.в.нинг ҳадислари қандай ҳолга келиб қолганига эътибор бер. Уни (жамлаб) ёз. Мен илм (ҳадислар)нинг йўқолиб кетишидан ва олимларнинг дунёдан ўтиб кетишларидан хавотирдаман. Бу иш адо қилинар экан фақат Расулуллоҳ с.а.в.нинг суннатлари қабул қилинсин. Олимлар масжидлар каби жойларда ўтириб илмни ёйсинлар, билмаганларга ўргатсинлар. Чунки илм яшириниб қолмагунча йўқ бўлмайди”.
Ибн Саъддан қилинган бир ривоятда Умар ибн Абдулазиз раҳимаҳуллоҳ Ибн Ҳазмга ёзган мактубда қуйидагиларни қўшимча қилган:
Яъни, “...жорий бўлган суннат ёки Амра бинти Абдурраҳмоннинг ривоятлари қабул қилинсин...”.
Доримийнинг ривоятида қуйидаги қўшимча мавжуд:
“Сенингча (ёки юртингга кўра) Расулуллоҳ с.а.в.дан собит ва саҳиҳ бўлган ривоятлар билан Ҳазрати Умардан собит бўлган ривоятларни ёз”.
Абу Нуъаймнинг “Тариху Исфаҳон”да келтирилишича Умар ибн Абдулазиз мактубни барча Ислом ўлкаларига юборган.
Тадвин ҳақида ривоят қилинган юқоридаги турли ривоятларни эътиборга оладиган бўлсак, бу борада катта ишлар килинганини кўришимиз мумкин.
Ҳадисларнинг тадвинида халифа Умар ибн Абдулазизнинг ташаббусини тақдирлаш учун Тадвинда энг катта хизмат қилган ва бу фаолиятда номини қолдирган Муҳаммад ибн Шиҳоб аз-Зуҳрийнинг қуйидаги эътирофини яна бир марта қайд қилиб ўтиш жоиз:
“Бизни бу умаро (амирлар, идорачилар) мажбур қилгунларига қадар илмнинг ёзилишини маъқул деб билмас эдик. (Умароларнинг бу ишга бош қўшишлари ва ижборлари (мажбурлашлари) билан киришгач) ҳеч қайси мусулмонни ёзишдан ман қилмаслик кераклигига ишонч ҳосил қилдик”.
